Tunezja. Tak mało pamiętam. Sahara

 

       Na Saharze było cudownie, ale jak dla mnie zbyt pośpiesznie. Nie wiadomo, czy podziwiać okolicę, czy stanąć w kolejce po róże pustyni, które swym urokiem zwabiają autokary wycieczkowe.

 róże pustyni

A kiedy przeżywać?

Widzieć, a nie tylko spoglądać?

       Spojrzałam na domy berberyjskie wykute w skale. Znalazłam drzwi donikąd, pozostałe po mieście, które oderwało się od stoku po ulewnych deszczach. Przez pustynne miasto - galopem, jak Tuareg na koniu. Usłyszałam wołania sprzedawcy daktyli:

- Wiagra dla szwagra! Wiagra dla szwagra!

Kupić nie zdążyłam, nie jadłam nigdy świeżych daktyli... Tu liznęłam, tam zerknęłam.  Teraz marzy mi się posmakować. 

       Z gospodynią berberyjskiego domu pobyć chociaż chwilę, a nie popatrzeć na nią, jak  (przepraszam tę panią) na eksponat w muzeum. Jest gościnna - zaprasza na herbatę z miętą. Po pustynnym mieście pospacerować, w oazie posiedzieć smakując daktyle.

Myślałam o tym nieustannie podczas wycieczki. W sezonie nie ma mowy, aby na własną rękę dostać miejsce w pustynnym hotelu. Cały ten region opanowany jest przez wycieczkowy monopol. Ale w maju? Czemu nie?

       

       Przygotowania niewielkie. Wygodne sandały, butelka wody, jako żelazny zapas, dobre okulary i nakrycie głowy. Najlepiej chustka, bo saharyjski piasek jest pylisty jak mąka. Gdy się zdarzy burza piaskowa, może  pozatykać uszy. Uwielbiam przesypywać go w dłoniach. Jest taki jedwabisty, gdy płynie strumieniami między palcami. Nabrany w buty nie ociera. Lubię nasypać piasku w skarpety. Tak wtedy miękko pod stopami.

- Ależ jesteś "obciachowa" - mawiają mi młodzi ludzie. Sandały i skarpety, wstyd moja pani, wielki wstyd.

- A co z  waszą higieną? Na pewno w porządku? Powinnam zapytać. 

Przecież wiadomo, że kilku par butów nikt ze sobą nie ma i chodzi w jednych - zapoconych i brudnych.  Ja natomiast skarpety zmieniam co kilka godzin. 

Pamiętam wschód słońca...

Pierwszy raz witałam afrykańskie słońce nad Nilem w Egipcie. W Tunezji, nad saharyjskim słonym jeziorem słońce budzi się inaczej. Tak, jak wyciskana z tubki pomarańcza... 

       Światło słoneczne czerwonymi, coraz to większymi kręgami pokrywa  słone jezioro. Pozostałości wody,  nasze twarze i kapelusze odbite w wodzie są także czerwone. Gdy już ostatni  krąg tej purpury dotknie grobli algierskiej, wszystko gwałtownie zapala się złotem. Złota staje się grobla usypana przez środek jeziora, a na tle tego złota turkusowa woda z białymi stożkami soli wokół, przyjmującymi też  barwy, w zależności od kąta patrzenia i  załamania się światła w połyskliwych kryształkach kwarcu. 

 

  

Więcej zdjęć album zlikwidowany przez BLOOG.PL.WP.