W Gorgany i Czarnohorę!

17 kwietnia 2009
W Gorgany i Czarnohorę! 

   https://aleblogowanie.wordpress.com/2009/04/17/w-gorgany-i-czarnohore/

       Są to góry wchodzące w skład Karpat, leżące po stronie ukraińskiej, w odległości około 100 km od polskiej granicy. Bardziej dzikich gór bliżej nie znajdziemy. Bujna, naturalna roślinność i dużo zwierząt. Poza tym obszary te należały do Polski i z tego okresu pozostało wiele pamiątek, które warto zobaczyć.

Niewątpliwie są to piękne góry. Niezwykle fotogeniczne (dużo widocznych planów dla fotografów), teren pokryty dywanem lasu, zagubione jeziorka, kosodrzewina, pozostałości klauz - tam spiętrzających wodę . Czasami trafia się odcisk niedźwiedziej stopy na ścieżce.
W Gorganach znajduje się przełęcz legionów. Dla upamiętnienia bitew prowadzonych wokół Rafajłowej wzniesiono krzyż z napisem:

Młodzieży polska, patrz na ten krzyż
Legiony polskie dźwignęły go wzwyż
Przechodząc góry, doliny... nie pamiętam
i dalej... do ciebie Polsko i dla twej chwały

       Zaś w samej Rafajłowej, obok starego kościoła znajduje się pomnik poległych legionistów. Co w tym nadzwyczajnego jest?
A jest! Otóż byliśmy tam za czasów naszego peerelu, a na Ukrainie - wiadomo, co było w tym czasie...  Można więc sobie wyobrazić, jakie było nasze zdziwienie, że nie zniszczono krzyża i nie zamazano wiersza. Mało tego. Widać było, że jakaś niewidzialna ręka otacza to miejsce opieką. Ogromnie wzruszyliśmy się.

       
       Młodzi to pewnie nie wiedzą, co znaczył wyjazd w owych czasach w tamte strony i w dodatku w tak dzikie tereny. Ciężkie plecaki z żywnością, kuchenka na denaturat, lekarstwa, lemoniady w proszku, menażki, zapałki, koce...
Objuczeni, jak wielbłądy stanęliśmy w polu i nikt nie miał już siły dźwigać ekwipunku dalej, a miejsce niedobre do rozbicia namiotu - zbyt odkryte.
Patrzymy... nieopodal jedynego w polu drzewa pasą się konie haculskie. Pomyśleliśmy, że wynajmiemy u gospodarzy takiego konia, aby zapewnić sobie transport bagażu podczas wędrówki.
A gdzie szukać gospodarzy? Nigdzie żadnego domu... gospodarstwa... żywego ducha.
Decyzja krótka: pożyczamy sobie konie.
Do reklamówki z peweksu (z takimi reklamówkami paradowało się kiedyś po deptaku w mieście) wkładamy gumę balonówkę, trochę lemoniady w proszku, szyneczkę "krakus", papierosy oraz kartkę z informacją, że pożyczamy sobie koniki i zostawiamy za to „padarki”. Reklamówkę przywiązujemy starannie do drzewa - tak, aby wiatr jej nie porwał i ewentualny deszcz nie rozpuścił lemoniady. 

       

       Wracamy w to samo miejsce, reklamówki z zawartością nie ma, a na drzewie kartka z zaproszeniem (na odwrocie naszej kartki) do chutoru i narysowana mapka, jak trafić. Pod mapką dopisek: "konie nie nasze, no padarki wziali, bolszoje spasiba".

Udaliśmy się tam.
W ciągu trzech-czterech godzin z odległych - innych chutorów zeszło się tyle gości, ile na wielkim weselu nie widziałam. Ogniska, pieczenie ptaków (ze względów politycznych nie podaję rodzaju drobiu) nad ogniem, ciepłe drożdżowe pampuchy ze skwarkami i czosnkiem, barszcz, pierogi, kawior czerwony w wielkich słojach, muzyka, tańce, śpiewy i smaczny podpiwek, także morze napoju o swojskim zapachu.   
Matko kochana, co się tam działo. Ileż radości, otwartych gorących serc, wspólnych pieśni, kawałów, żartów  i czego tam jeszcze...  Fantastycznie!

A na pożegnanie znowu to samo, potem spanie i powitanie, znowu pożegnanie na pożegnanie i powitanie po pożegnaniu... Wreszcie już na pożegnalne – ostatnie pożegnanie - obtańcowywanie w niedźwiedzim uścisku.
Ufff, padłam od samego wspominania.
"Filipinka" z kampanii wyborczej 2007 - to pikuś.

       Ta przygoda była dla nas i ucztą wzrokową - cudne pejzaże, i wędrówką w przeszłość - lekcja historii. Także ucztą smakową i zabawą w chutorze na miarę sienkiewiczowskich powieści. Ale nade wszystko  wielką ucztą duchową, lekcją prostych, szczerych zachowań, z głębi serca, ponad podziałami, ponad polityką, ponad wszelkimi różnicami. 

komentarze

komentarze: https://aleblogowanie.wordpress.com/2009/04/17/w-gorgany-i-czarnohore/