Egipt. Wioski nad Wielką Rzeką

    Na obiady wracaliśmy na statek. Moja towarzyszka podróży - Lodzia - zwykle ucinała sobie popołudniową drzemkę. Ja zaś oglądałam dolinę Nilu, zafascynowana zmiennością krajobrazu oraz życiem mieszkańców wiosek, jakże innym od znanego mi z podróży po Europie. Chaty z nie wypalonej cegły i z mułu rzecznego wymieszanego ze słomą, dachy pokryte palmowymi liśćmi i stosami śmieci, suszące się na opał odchody zwierzęce, dzieci bawiące się na wszechobecnych gruzowiskach i wysypiskach.

Wygląda to przygnębiająco i bardzo biednie. Egipt, kolebka cywilizacji...

       Lodzia spała, wykrzykując coś przez sen, a ja, popijając w celach leczniczych „Finlandię" (lekarstwo na zemstę faraonów) snułam taką refleksję:  cóż to za fascynujący naród, który tradycje i przyzwyczajenia pielęgnuje przez ponad trzy tysiące lat i jest niezwykle odporny na przyjmowanie nowości i jakichkolwiek zmian. Chociaż anteny satelitarne na ubogo wyglądających budynkach i lepiankach zdawały się temu przeczyć. Cóż to za ludzie, którzy dla turystów mają luksusowe statki i hotele, bujną zieloną trawę codziennie zraszaną, kwitnące krzewy i piękne ogrody palmowe, worki na śmiecie, mopy i pachnące mydełka, baseny, korty tenisowe, kluby, wino, piwo, a nawet mocniejsze alkohole, które dostępne są po okazaniu paszportu... Sami zaś żyją inaczej...

       Karolina - nasza pilotka - wspominała, że tu nad brzegiem Wielkiej Rzeki niektórzy mieszkańcy żyją dostatnio. A to, że ich domostwa wyglądają tak, jak przed setkami, a nawet tysiącami lat, to że są zaśmiecone -  wynika z ich mentalności. Chłopi egipscy nie lubią zmian po prostu.

 

„ Swoje gniazdo zbudowałbym

pośród zapachu rzecznego mułu i odchodów zwierzęcych.

Swoje gniazdo zbudowałbym

na dachu ubogiej lepianki w ubogim zaułku ”

Tak było... i tak jest...

To też domy nad Nilem.