Krym. Успенський печерний монастир

Krym. Успенський печерний монастир
https://aleblogowanie.wordpress.com/2012/02/27/krym/

       Na południu Półwyspu Krymskiego w pobliżu Czufut-Kale https://aleblogowanie.wordpress.com/2012/02/07/krym-droga-nad-przepascia-w-czufut-kale/, w skalistym zboczu wąwozu, wydrążony został monastyr /Успенський печерний монастир/. Po burzliwej historii, trwającej  najprawdopodobniej od  VIII wieku, kiedy to greccy mnisi chrześcijańscy uciekający z Bizancjum przed prześladowaniami, zaczęli tutaj wykuwać klasztor, obecnie monastyr należy co Cerkwi prawosławnej. To ciekawa i niezwykle malownicza atrakcja Krymu. Znajduje się tutaj czynny klasztor, więc dla turystów i pielgrzymów udostępniona jest tylko niewielka część kompleksu. Najbardziej rzuca się w oczy połyskująca w słońcu złota kopuła XV wiecznej cerkwi w całości wykutej w skale, a duszę upaja otoczenie...

I ja tu byłam, fotografie zrobiłam.

Lepiej od słów opowiedzą moje wrażenia.

Klik powiększa zdjęcie.

Kopuła dzwonnicy cerkwi.

Po prawej - dziedziniec klasztoru.

Zabudowania widoczne

w dalszym planie - współczesne.

 
Po przeciwnej stronie 

znajdują się domy 

wykute w skałach.

Ta fotograficzna relacja jest polecana 

w Onet - Podróże - 4 strony świata. 

komentarze: https://aleblogowanie.wordpress.com/2012/02/27/krym/

„Nieprawdziwe” wspomnienia

23 lutego 2012 

„Nieprawdziwe”wspomnienia

   https://aleblogowanie.wordpress.com/2012/02/23/nieprawdziwe-wspomnienia/

Nie chcą moich wspomnień, a zdjęcia z rodzinnych zbiorów uznają za spreparowane. Nie przyjmują do wiadomości, że dzieciństwo miałam szczęśliwe. To nieprawda, krzyczą, kiedy opowiadam, jak w stroju krakowskim chodziłam z rodzicami do kościoła, nosiłam wstążki na procesjach Bożego Ciała, albo w białej sukience sypałam kwiatki. Dziewczynki lubiły sypać kwiatki, a chłopcy dzwonić dzwonkami. Religijność nie zamykała się tylko w murach kościoła. Ksiądz nam tłumaczył, że w Boże Ciało pan Jezus ukryty pod postacią Chleba wychodzi z kościoła na ulice. Traktowaliśmy to bardzo poważnie i jednocześnie przyjmowaliśmy z radością. Czasem kierowała nami tylko ciekawość, chęć uczestniczenia w święcie, bo ładnie i kolorowo wtedy było na ulicach udekorowanych dywanami, obrazami i biało-zielonymi brzózkami. A zbieranie kwiatowych płatków na łące, lub upraszanie o kwiaty znajomych w ogródkach, by mieć jak najwięcej w koszyczku,  było ambicją nie jednej dziewczynki. - Niemożliwe! Kłamiesz! Przecież za udział w tym kościelnym święcie twoich rodziców wsadziliby do więzienia, albo potajemnie zgładzili a ciebie zabrali do domu dziecka, gdzie wybiliby ci z głowy kwiatki i dzwoneczki. A w ogóle to procesję pałami by rozpędzili. - To przepraszam, że moich rodziców nie zgładzono, a mnie w domu dziecka nie umieszczono.        Tak oto posprzeczałam się z redakcją pewnej polonijnej gazety za oceanem, która zaprzestała zamawiać u mnie opowiastki wspomnieniowe. Jak się wyraziła redaktor naczelna, moje „kłamliwe” wspomnienia zaburzają w Polonii poczucie słuszności emigracji i podsycają tęsknotę. Dla ludzi religijnych jest lepiej, gdy mają przekonanie, że za chodzenie do kościoła, chrzczenie dzieci, czy ślub - byliby w Polsce  szykanowani. Lżej wtedy znieść trudy emigracji.        Historia mojej krótkiej współpracy z gazetą polonijną przypomniała mi się, gdy trafiłam na stronę internetową „Dawny Chełm”, gdzie zamieszczone są zdjęcia historyczne z uroczystości w moim mieście. Boże Ciało 1956 r. Dla pani Redaktor mam kolejne „spreparowane” /?/ zdjęcie z archiwów Urzędu Miasta Chełma.

komentarze:

https://aleblogowanie.wordpress.com/2012/02/23/nieprawdziwe-wspomnienia/

Niedoszła narzeczona

14 lutego 2012
Niedoszła narzeczona
   https://aleblogowanie.wordpress.com/2012/02/14/niedoszla-narzeczona/

      Zaręczyny zaplanowano w nastrojowej kawiarence. Lokal zarezerwowany. Żadnych przypadkowych obcych, tylko rodzina i zaproszeni przyjaciele. Szampan, truskawki z zamrażarki, drobne ciasteczka i  przekąski. Brakuje jednej osoby. Czekamy... Upływa kwadrans... potem drugi... i trzeci...  Kamil nerwowo wyjmuje i wkłada do kieszeni marynarki czerwone pudełeczko. Domyślamy się, że jest tam zaręczynowy pierścionek. Rodzice nieobecnej narzeczonej co kilka minut odchodzą na bok i rozmawiają przez komórki.

Choć w tle słychać romantyczną muzykę, a szampan już napoczęty i na pozór jest miło, daje się wyczuć zdenerwowanie, które udziela się wszystkim gościom. Atmosfera zagęszcza się. Niektórzy nawet wychodzą.

      Tymczasem Jola, zamiast nadstawiać dłoń do założenia pierścionka na palec, wozi się z nim po salonach kosmetycznych,  aby naprawić uszkodzony żelowy pazurek i dokleić cyrkonię, która z paznokcia odpadła. Jedyna manicurzystka-stylistka posiadająca odpowiednie cyrkonie, podejmuje się zadania, ale po przyjęciu klientki wcześniej umówionej, czyli za dwie godziny, bo tyle trwa stylizacja dziesięciu  paznokci. Uratowana od hańby Jola powiadamia, że szczęśliwa z paluszkiem czeka...

My już nie czekamy!

       Lekarze mówią, że zbytnie przywiązywanie wagi do wyglądu może być chorobliwe. Często doprowadza do anoreksji albo bulimii. Chorobę jestem w stanie zrozumieć. Ale... żeby wygląd jednego palca był ważniejszy od narzeczonego, rodziny, przyjaciół?!

„Jak cię widzą, tak cię piszą”?

W tym wypadku - nie! Jak ciebie i twojego paznokcia nie widzieli, tak cię opisują.

Kamil z Jolą zerwał. Jestem przekonana, że nie za paznokieć i cyrkonie. One tylko powiedziały co nieco o Joli, czego dotychczas nie zauważył.

    Na czas wyświetlania artykułu na głównej stronie Onetu, wprowadziłam logowanie dla komentujących. Za dużo było spamu i reklam, utrudniających dyskusję.

16 lutego - 136599 odsłon.

Dopisek z 20 lutego 2012.

Nie wiedzieć czemu, moje opowiastki przy kominku na pierwszej pozycji najpopularniejszych i najczęściej czytanych. 

Buu...  Muszę się okopywać?

Krym. Ajudah

"Kto poetę chce zrozumieć, 

Musi pójść w kraj poety"

09 lutego 2012

Krym. Ajudah
https://aleblogowanie.wordpress.com/2012/02/09/krym-ajudah/

A. Mickiewicz, Sonety krymskie

Adam Mickiewicz na Judahu skale. Olej na płótnie Walentego Wańkowicza

Lubię poglądać wsparty na Judahu skale,

Jak spienione bałwany to w czarne szeregi
Ścisnąwszy się buchają, to jak srebrne śniegi
W milionowych tęczach kołują wspaniale.

Trącą się o mieliznę, rozbiją na fale,
Jak wojsko wielorybów zalegając brzegi,
Zdobędą ląd w tryumfie i na powrót zbiegi,
Miecą za sobą muszle, perły i korale.

Podobnie na twe serce, o poeto młody!
Namiętność często groźne wzburza niepogody,
Lecz gdy podniesiesz bardon, ona bez twej szkody

Ucieka w zapomnienia pogrążyć się toni
I nieśmiertelne pieśni za sobą uroni,

Z których wieki uplotą ozdobę twych skroni.

Góra Ajudah i Morze Czarne

Góra Ajudah i Morze Czarne

       Płynęłam statkiem spacerowym z Jałty do Ałuszty i długo... długo obserwowałam górę Ajudah. Odczuwałam wewnętrzny spokój. Zdawało mi się, że żyję w harmonii z tym, co mnie otacza.  Boję się wody, a morze, kiedy jest spienione - takie jak w pierwszej - dynamicznej  części sonetu Adama Mickiewicza pt."Ajudah" -  budzi we mnie grozę. Tego dnia było jednak spokojne i czułam się bardzo "swojsko" i bezpiecznie.  Słońce zachodziło...  Zobaczyłam,  jak morze mieni się i lśni. Zupełnie, jak w sonecie... to srebrne, to tęczowe... I choć chwilami czarne, to... po prostu piękne i nie wzbudza już  lęku, niepokoju  i zagrożenia. Nie wiem, czy taka "ilustracja" sonetu jest trafna, ale to właśnie chciałam oddać na tym zdjęciu.  Taki spokój i harmonię...  Jak słusznie skomentowała zdjęcie Bet  - nawet ptak  swoim kształtem "zharmonizował" się z linią góry. Uspokojenie... oswojenie... pogodzenie się...  jak w drugiej części sonetu.
Ciekawe, czy Wieszczowi by się to zdjęcie spodobało?

Bet Wędrowna Mrówka:

- Och, na pewno by się Wieszczowi spodobało. Myślę, że to samo odczuwał i dlatego napisał Sonet. Ptak, zachował się bardzo pięknie wkomponowując swoje lecące ciałko w krajobraz oraz nastrój tej chwili. Lot ptaka jest bardzo spokojny. Uchwycenie tego momentu jest niezwykłe: korpus ptaka tworzy jedna linię z konturem góry. Tak, jakby mówił: "jestem częścią tego uroczego krajobrazu". Brawo, alEllu, za ujęcie oraz interpretację sytuacji. Wieszcz jest z Ciebie dumny.

alElla - KLIK dobry:

- Dziękuję Bet za "analizę ptaka":-)

Myślę, że Wieszcz - na wygnaniu - pragnął takiego spokoju i go szukał w przyrodzie. Ja to zobaczyłam w drugiej - refleksyjnej części sonetu i poczułam dopiero na Krymie. Nic takiego ze szkolnych lekcji nie pamiętam. Miał rację Goethe mówiąc:

"Kto poetę chce zrozumieć,
Musi pójść w kraj poety"

Krym. Droga nad przepaścią w Czufut-Kale

07 lutego 2012

Krym. Droga nad przepaścią w Czufut-Kale
https://aleblogowanie.wordpress.com/2012/02/07/krym-droga-nad-przepascia-w-czufut-kale/

Droga do HISTORII

Czufut-Kale - skalne miasto

i średniowieczne miasto-twierdza

w zachodniej części Krymu

- 2,5 km od Bachczysaraju

MIRZA I PIELGRZYM  
/Adam Mickiewicz/


 

Mirza

Zmów pacierz, opuść wodze, odwróć na bok lica,
Tu jeździec końskim nogom swój rozum powierza;
Dzielny koń! patrz, jak staje, głąb okiem rozmierza,
Uklęka, brzeg wiszaru kopytem pochwyca,

I zawisnął - Tam nie patrz, tam spadła źrenica,
Jak w studni Al-Kairu, o dno nie uderza.
I ręką tam nie wskazuj - nie masz u rąk pierza;
I myśli tam nie puszczaj, bo myśl jak kotwica,

Z łodzi drobnej ciśniona w nieźmierność głębiny,
Piorunem spadnie, morza do dna nie przewierci,
I łódź z sobą przechyli w otchłanie chaosu.


Pielgrzym

Mirzo, a ja spojrzałem! Przez świata szczeliny
Tam widziałem - com widział, opowiem - po śmierci,
Bo w żyjących języku nie ma na to głosu.

Czufut - Kale

       Kiedy usiadłam na skraju  ścieżki nad przepaścią i popatrzyłam w dal, to wyobraziłam sobie wieszcza Adama Mickiewicza, jak siedzi w tym samym miejscu, macha nogami i... układa w myślach strofy sonetu... starając się przezwyciężyć strach.

Zdawało mi się, że jestem na "minarecie świata"... Brakło tchu...

A teraz słów brak, by opisać... "Bo w żyjących języku nie ma na to głosu"...

Inne posty o Ukrainie:

1. Ukraina – Polska. Pamięć…

2. Ukraina. Déjà vu

3. Ukraina. Kominek lustruje krymskich braci

4. Ukraina. Kraj za Bugiem a myślenie stereotypowe

5. Ukraina. Krym – Jaskółcze Gniazdo

6. Ukraina. Ku pamięci…

7. Ukraina. Spojrzenie retrospektywne

8. Ukraina. Cmentarz Łyczakowski

9. Ukraina. Jak by tu jeszcze pozdradzać?

10. Ukraina. Krym. Ajudah

11. Ukraina. Krym. Droga nad przepaścią w Czufut-Kale

12. Ukraina. Krym. Успенський печерний монастир

13. Ukraina. Linki do tekstów: Kijów-Odessa-Krym-Lwów

14. Ukraina. Pomniki, jasyr i prezenty z Ukrainy

15. Ukraina. Prezenty ukraińskie z nutą orientu i wiejskiego folkloru

16. Ukraina. Prezenty z Ukrainy

17. Ukraina. Spieszcie do Lwowa

18. Ukraina. W Gorgany i Czarnohorę!

19. Ukraina. Zakwitły kasztany we Lwowie