Opowieści z Wilcza

     

o dzieciach szczęśliwych 

i dorosłych, jak dzieci.

Królestwo na Wilczu

    Królestwo na Wilczu

       W otulinie Puszczy Kampinoskiej, przy żużlowej drodze nad stawkiem,  stoi dom Oli.  Zjeżdżają się tu dzieci z bliższej i dalszej rodziny, ich rodzice, ciotki, babcie i wujkowie, wypełniając dom wrzawą i radością. Ola jest ciocią Asi - mojej wnuczki. Bardzo lubią się nawzajem. Razem podbierają jajka z kurnika, wspólnie karmią cielaczka i gotują długi makaron na rosół. Asia, jej mama i tata uwielbiają przyjeżdżać do Oli. Lander, ich pies, również towarzyszy w tych eskapadach. 

       Wilcze, to miejsce z niezwykłej bajki, a Ola jest wspaniałą, dobrą wróżką. Wyczarowuje ciepło w sercach i błysk radości w oczach... Jej podwórko, dom i stodoła, stojące na skraju puszczy, to prawdziwe królestwo, w którym każdy czuje się dobrze i znajduje przeróżne skarby.

Asia od Bożego Narodzenia nie była u cioci. Pewnego razu, wiosną, zatelefonowała do Oli. 

- Ciociu, ja muszę do ciebie przyjechać. Muszę! Muszę! Muszę, bo inaczej uschnę z tęsknoty za tobą i twoim królestwem.

- Zapraszam, odpowiedziała Ola. Czy wiesz Asiu, że na Wilczu kwitną kwiaty, stawek wyzłocił się wiosennym blaskiem, a na bezchmurnym niebie świeci żarliwie słońce.

  

       Tego samego dnia, Asia z rodzicami, babcią Elą i psem wyruszyli do cioci Oli na podziwianie budzącej się wiosny. Wąsaty wujek przywitał gości salwą kapiszonów. Po krótkiej gościnie przy stole pod dębem Ola zarządziła wyprawę na Milkowiznę i do lasu. Przewodnictwo powierzyła wąsatemu wujkowi zwanemu Zającem.

- Gdy zajdziecie na Milkowiznę (pole cioci Niny), to nazbierajcie szczawiu na barszcz, poprosiła Ola.

- A w lesie nazbieramy gałęzi na wieczorne ognisko - dodał wąsaty wujek Wiesiek -  łasuch biesiadowania.

Do przedniej zabawy wystarczyć może zawieszona na drzewie lina.

 

       

Brylanty czystej próby   Brylanty czystej próby

      Na Milkowiźnie szczawiu rośnie pod dostatkiem. Asia starannie układała liście w koszyczku. Dziwiła się przy tym, że listki szczawiu są takie ciężkie. Kiedy przyjrzała się dokładniej, spostrzegła, że na łodyżkach szczawiu osiadły drobinki skrzących się kolorami tęczy brylantów.

      

       I tak mała dziewczynka uświadomiła dorosłym, że życie jest piękne, jak w bajce, że zawsze i wszędzie może być radośnie i bogato. Że oczyma wyobraźni i wrażliwym sercem, w kroplach rosy ujrzysz brylanty, w skrach ogniska - fajerwerki, w przyczepie starego ciągnika - królewską karetę, w wujku Wieśku z kapiszonami - kapitana gwardii królewskiej. Wystarczy się tylko trochę postarać, by chociaż na koniec zapracowanego tygodnia zamienić bezduszny komputerowy, plastikowy, betonowy, komórkowy świat na królestwo skarbów nieprzebranych. No, i... przydają się jeszcze mądrzy rodzice oraz dobra ciocia Ola. Ciocia ze swą krainą pełną historii i ciekawych opowieści, stawów i dzikich pól, różowych malw, kaliny, pachnących jaśminów i bzów...  Lasu...

 

    

  

  

Kolaż Asi

Wspomnienie Wielkanocne czyli siatkówka na Wilczu
    Wspomnienie Wielkanocne czyli siatkówka na Wilczu

     Prababcia Kazia zorganizowała zawody na skraju Kampinoskiego Parku Narodowego. W piłkę siatkową mieli grać seniorzy przeciwko dzieciom i młodzieży. Do drużyny seniorów Kazia wyznaczyła dziadka Andrzeja, babcie: Elę  i Grażynkę, wujka Wieśka oraz ciocie: Olę i Ninę. W drużynie młodzieży znalazła się mama Ewa, tata Jarek, córeczki cioci Oli oraz syn cioci Niny. Prababcia Kazia - jako najstarsza i jej prawnuczka Asia - jako najmłodsza, zasiadły w loży sędziowskiej na sianie.

      Niezwyczajny to był mecz. Odbywał się zaraz po śniadaniu wielkanocnym. Dziadek Andrzej grał w garniturze i krawacie. Babcie w wąskich spódnicach i świątecznych bluzkach. Dobrze, że chociaż żakiety pozdejmowały. Ciocia Ola wspaniale prezentowała się w wizytowej sukience, zaś Nina w beżowym kostiumie. Bardziej stosownie do okoliczności ubrana była drużyna młodzików. Młodzi, jak to młodzi, noszą wygodne ubranie. Atutem drużyny młodzików były także adidasy. O ileż lepiej jest grać w piłkę w sportowych butach. Czółenka babci Grażynki, czy eleganckie pantofle dziadka stały się prawdziwą udręką w grze. 

Po krótkiej naradzie komisja sędziowska przerwała mecz i zezwoliła na zdjęcie wyjściowego obuwia, czyli grę na bosaka, a drużyny nazwano inaczej: "Adidasy" kontra "Bosaki", co zostało przyjęte z aplauzem.

      Do przerwy było czterdzieści kilka do kilkunastu dla Bosaków. Po przerwie i zamianie boisk szala przechyliła się nieznacznie na korzyść Adidasów. A to za sprawą osy, która użądliła dziadka Andrzeja w piętę. Kulał trochę biedaczek i nie podskakiwał już tak wysoko do ścięcia piłki, o ile w ogóle można wysoko podskakiwać przy wadze około setki. Potem babci Eli pękła spódnica, a Ola rozdarła rękaw świątecznej sukienki, zaczepiając o "siatkę”, którą imitowała sękata tyczka wsparta wbitymi w ziemię sosnowymi balami. Beżowy kostium cioci Niny zmienił kolor na zielony od upadków na trawę. 

Wielka determinacja Bosaków zaowocowała wynikiem sto kilkadziesiąt do stu kilku dla Adidasów.

      Z boiska do domu, chociaż wygrani, seniorzy wracali, jak żołnierze tułacze z poniewierki wojennej, a prababcia Kazia cieszyła się, że mecz był udany i że miała przednie widowisko. Oczywiście obie drużyny zaprosiła na poczęstunek.

Mecze siatkówki odbywają się do dziś przy każdej okazji.

Na kocu (w czapeczce z uszami misia) "sędziuje"

przedstawiciel nowego szczęśliwego pokolenia.

Baśniowa kraina
      Baśniowa kraina …czyli opowieści z Wilcza c.d.

       Wilcze jest dla Asi i Landera, jej psa, krainą  baśniową, pełną historii i ciekawych opowieści, pięknych ogrodów i stawów, złotych dyni, różnych zwierząt i ptaków oraz najdziwniejszych, zaczarowanych przedmiotów.

       Pewnego razu ciocia Ola postanowiła przedstawić realizm tego niezwykłego miejsca.

- O tak! Tak! Opowiadaj o Wilczu, wołała uradowana Asia.

       Usiadły na ławce pod starym orzechem i Ola zaczęła opowieść o życiu na Wilczu. Tyle ważnych wydarzeń tu miało miejsce, tyle różnych projektów i planów, że po prostu zachłysnąć się nimi można. Ciężka praca na wsi i trudy życia codziennego rodzą najwspanialsze opowieści. Życie ludzi tutaj jest zupełnie inne i niepodobne do tego toczącego się w blokowisku wielkiego miasta. Mieszkańcy wsi żyją z dala od zgiełku i smogu, zatopieni w pięknie przyrody. Nigdzie w blokowisku miejskim przyjaźń i miłość nie rodzą się z taką łatwością i siłą, jak tu, w otulinie Puszczy Kampinoskiej.

       W śnieżne i mroźne zimy mieszkańcy są zdani przeważnie na siebie. Motywowani do wzajemnego pomagania sobie, poznają się szybciej i lepiej, przywiązuję się do siebie na długie lata całymi pokoleniami. Wilcze jest jak okręt płynący przez ocean dziejów. Razem dzielone przygody, wrażenia, troski, choroby i radości zespalają ludzi silnie i nierozerwalnie, tak jak marynarzy na statku. Domy przechodzą z pokolenia na pokolenie. Niektóre mają po sto lat, a wciąż mieszkają w nich te same rodziny.

     Ci, którzy wyjechali do miasta, chętnie przyjeżdżają na Wilcze, by wspominać dzieciństwo, pooddychać żywicznym powietrzem, odnaleźć spokój wewnętrzny i odpocząć od zgiełku.

- Czy wiesz, moja kochana, że twój dziadek i rodzice twojego dziadka wychowali się na Wilczu? Dodała pytająco na zakończenie swej opowieści Ola.

-  A moi rodzice wychowywali się w mieście i też lubią przyjeżdżać tutaj. Mama mojego taty także kocha to miejsce, chociaż pochodzi z miasta. Tak opowieść cioci  podsumowała Asia i pobiegła nad stawek poszukać zaczarowanej żabki, bo co by nie mówić, to Wilcze jest krainą bajeczną, o!

 

    Właśnie taką...

Szczęśliwego dzieciństwa w bajecznych krainach,
które można wszędzie stworzyć,

wszystkim Dzieciom życzy babcia alElla. 

Do dzieła dorośli!
Szczęście Dzieci w naszych rękach!