Olaboga! Koniec świata po południu.

       Lubię lato za jasne niebo, złote słońce i ciepły wietrzyk. Tak też było 29 czerwca 2017 roku do południa. Nagle zrobiło się duszno. Pot zaczął spływać mi po plecach i nosie. Pogorszyło się samopoczucie. Z oddali dochodziło dudnienie, jakby grały indiańskie tam-tamy. Niebo pokryło się czarnymi i granatowymi chmurami, podmuchy powietrza zrywały liście i łamały gałęzie, drzewa zaczęły skłaniać się do ziemi, a błyskawice co chwilę przeszywały niebo. Strugi deszczu na przemian z gradem z impetem odbijały się od szyb i parapetów. W szafkach brzęczały szklanki i zgrzytały talerze. Gwiżdżący wiatr wystraszył świerszcza za kominem. Około drugiej po południu zrobiło się całkiem ciemno.

       Jeszcze takiej burzy nigdy w życiu nie widziałam. Powiedzieć, że to była nawałnica, też nie oddaje tego, co się działo. Jedna wielka groza! Jeśli miałabym wyobrazić sobie koniec świata, to właśnie tak.

Nie wiem, jak długo wszystko trwało. Odeszło... Chmury odpłynęły dalej, by straszyć ludzi w innej okolicy.