Piernik w stogu siana

Duch, magia i tradycja są przecież w nas!

       Kilka lat temu wspomniałam, że nie udaje mi się piernik adwentowy. Zniechęcona przestałam więc go piec. Poskarżyłam się także, że wśród wielu pysznych ciast brakuje mi właśnie piernika na Boże Narodzenie. Kupowałam w sklepie, ale... miał nie ten smak i zapach. Od tej pory, niebieskim samochodem pocztowym, Mikołaj przywozi mi adwentowy piernik. Prawdziwy! Taki, który pieści zmysły nie tylko smakiem i zapachem, ale wprost otula babcinym i matczynym sercem. A może to Babcia z Mamą załatwiają mi ten piernik u św.Mikołaja? Same na swych chmurkach nie mają zapewne piekarnika, ani miodu czy mąki.

       Kiedy czytam i słyszę o tym, że Świętami Bożego Narodzenia i całym tym dobrym przedświątecznym czasem owładnęła komercja, myślę sobie, że to nieprawda. Duch, święta i atmosfera są przecież w nas, w domu, w rodzinie, a nie w telewizyjnych reklamach kremu do golenia z mikołajową czapeczką. Nie wszyscy komercji marketowo - telewizyjnej się poddają. Nie ulegają szałowi zakupów chińskiej tandety na prezenty. Nawet na blogach widziałam, że gwiazdkowe i mikołajkowe prezenty wykonują sami, wcześniej uważnie wsłuchując się w pragnienia osoby, którą pragną obdarować.

       Ileż cudnych mocy, serca i magii zaklętych jest w takim podarowanym na Mikołaja pierniku adwentowym.  Nawet w każdym węzełku sznurka, starannie paczkę owijającego.

       Hi, hi... Piernik na sianie? A tak! Prawie w całym stogu siana. To także magia. W ubiegłym roku nie mogłam zdobyć sianka na wigilijny stół. Nie było w sprzedaży na targu, a to z marketów, zapakowane w foliowe woreczki zupełnie nie pachniało. I oto dzisiaj, jako dodatek do piernika, w mikołajowej paczce się pojawia. Nie byle jakie siano, o nie!  Dobrej jakości i aromatyczne. Prosto z obory w małopolskiej wsi.

Bardzo, bardzo dziękuję Mikołaju.

Zapraszam w dalszym ciągu do  uzupełniania ”Świątecznej KsięgiTradycji”.