Osoby podróżujące gdzieś daleko samolotem
zapewne wiedzą, co to jest zespół nagłej zmiany strefy czasowej. Wiąże się on z
zaburzeniami snu, brakiem koncentracji, sennością, bólem głowy oraz innymi, znacznie
groźniejszymi dolegliwościami, w tym depresją. Potrzeba około tygodnia na
uspokojenie rozkołatanego organizmu. Dlatego staram się, aby każdy pobyt w innej strefie czasowej był co najmniej 2-tygodniowy.
Podobny zespół ogarnął mnie obecnie. Dzisiaj
bowiem - w niedzielę 30 października - zmieniliśmy czas letni na zimowy. Ten letni wprowadzili Niemcy, jako pionierzy, podczas pierwszej wojny światowej. Nazwali go „czasem
wojennym”. Nie wiem, jak określono wówczas czas zimowy. Ja - ręczne zmiany czasu - nazywam głupimi i
niepotrzebnymi. Jak dotąd nikt racjonalnie nie przekonał mnie, o co w tych
zmianach chodzi? Wiem, wiem... Oszczędność energii elektrycznej. Sami
energetycy jednak w to powątpiewają.
Na dzisiejszą zmianę czasu zareagowałam buzowaniem w głowie oraz płaczem ze złości, hi, hi... Nie udało
mi się nastawić piekarnika elektrycznego na określoną godzinę. Mam problem
także z ciepłą wodą i piecem akumulacyjnym. Powinny grzać się na drugiej
taryfie elektrycznej. Przecież nie będę do ustawienia czasu pracy wzywać
serwisu, bo mnie spece wyśmieją. Wypowiedziałam
więc wojnę urządzeniom w domu i dzielnie walczę, o!
Ale to drobiazg w porównaniu
z tym, co mówi statystyka. Podobno zmiana czasu działa niczym jakaś klęska
żywiołowa. Zwiększa się ilość wypadków
samochodowych, notuje się miliony strat w różnych działach gospodarki, spadki
na giełdach, bałagan w połączeniach kolejowych, autobusowych i lotniczych,
problemy z bankami i bankomatami...
Dlaczego więc zmieniamy czas? Czy
przypadkiem nie z przyzwyczajenia? Może lepiej wziąć przykład z Białorusi? Tam
to mają dobrze... Przynajmniej spokój z zegarkami i zegarowymi urządzeniami
elektronicznymi.
W nadziei, że dorównamy
Białorusi, trwam w „czasie wojennym”...
Piosenkę z albumu Czesława
Niemena „Dziwny jest ten świat”. Słowa - to wiersz Juliana Tuwima pt. „Wspomnienie”.
Pierwszy raz był wydany w 1921 roku w zbiorze „Siódma jesień”. Muzykę do
wiersza skomponował Marek Sart w latach sześćdziesiątych XX wieku.
Wikipedia: niniejsza reprodukcja jest właśnością publiczną.
Opis Władysława Reymonta w
powieści "Chłopi".
Jesień szła coraz głębsza.
Blade dnie wlekły się przez puste,
ogłuchłe pola i przymierały w lasach coraz cichsze, coraz bladsze - niby te
święte Hostie w dogasających brzaskach gromnic. A co świtanie - dzień wstawał
leniwiej, stężały od chłodu i cały w szronach, i w bolesnej cichości ziemi
zamierającej; słońce blade i ciężkie wykwitało z głębin w wieńcach wron i
kawek, co się zrywały gdzieś znad zórz, leciały nisko nad polami i krakały głucho,
długo, żałośnie... a za nimi biegł ostry, zimny wiatr, mącił wody stężałe,
warzył resztki zieleni i rwał ostatnie liście topolom pochylonym nad drogami,
że spływały cicho niby łza - krwawe łzy umarłego lata, i padały ciężko na
ziemię.
A co świtanie - wsie budziły się
później: leniwiej bydło szło na paszę, ciszej skrzypiały wierzeje i ciszej
brzmiały głosy przytłumione martwotą i pustką pól, i ciszej, trwożniej tętniło
życie samo - a niekiedy przed chałupami albo i w polach widni byli ludzie, jak
przystawali nagle i patrzyli długo w dal omroczoną, siną... albo i te rogate,
potężne łby podnosiły się od traw pożółkłych i przeżuwając z wolna, zatapiały
ślepia w przestrzeń daleką... daleką...i kiedy niekiedy głuchy, żałosny ryk
tłukł się po pustych polach.
A co świtanie - mroczniej było i
zimniej, i niżej dymy rozsnuwały się po nagich sadach, i więcej ptaków
zlatywało do wsi i szukało schronienia po stodołach i brogach, a wrony siadały
na kalenicach, to wieszały się na nagich drzewach lub krążyły nad ziemią
kracząc głucho - jakoby pieśń zimy śpiewając żałosną.
Południa były słoneczne, ale tak martwe
i nieme, że poszumy lasów dochodziły głuchym szmerem i bełkot rzeki rozlegał
się jak łkanie bolesne, a szczątki babiego lata rwały się nie wiadomo skąd i
przepadały w ostrych, zimnych cieniach chałup /.../
Wiersz „List z jesieni”
Lepolda Staffa.
Czekam
listu od ciebie... Tam Południa słońce
I morze mówi z tobą... U mnie długa słota,
Samotność, jesień, chmury i drzewa więdnące...
Dziś pogoda... lecz słońce chore - jak tęsknota...
Nim wyślesz, włóż list w trawę wonną albo w kwiaty,
Bo tu żadne nie kwitną już... Niech go przepoi
Spokój, woń słońca, szczęście twej bliży i szaty -
Albo go noś godzinę w fałdach sukni swojej...
A papier niechaj będzie niebieski... Bo może
Znów przyjdą chmury szare, smutne, znów na dworze
Słota łkać będzie, kiedy list przyjdzie od ciebie;
Skarżyć się będą drzewa, co więdną i mokną,
A ja, samotny, może znów będę przez okno
Patrzał za małym skrawkiem błękitu na niebie...
***
Ania Shirley - bohaterka powieści L.M.Montgomery "Ania z Zielonego
Wzgórza" - powiedziała: "Jakże się cieszę, że żyję na świecie, w
którym istnieje październik! Jakież to byłoby okropne, gdyby natychmiast po
wrześniu następował listopad!"
I ja cieszę się z tego.
Listopady przeważnie bywają chmurne, wietrzne i deszczowe. W październiku można
napawać się kolorami. To najbardziej barwny miesiąc jesienny. W słoneczne dni
lubię spacerować po parku czy lesie. Trochę kolorów i jesiennego zapachu
zabieram zawsze do domu: listkowe różyczki
