Kicze, bzdety, dzieła sztuki

czyli  posiaduszki robótkowe.

       W szkole, za moich czasów, nazywane robotami, pracami ręcznymi i zajęciami praktycznymi. W domu, przy piecu, szycie i dzierganie, rysowanie czy malowanie nazywaliśmy posiaduszkami rodzinno - sąsiedzkimi. Odbywały się przeważnie w zimowe i jesienne wieczory. Wiosna zapraszała wszystkich do ogrodów działkowych. Wtedy piece kaflowe ostygały, a niedokończone prace chowano w szufladach.

Prawie dwadzieścia lat temu zaczęłam haftować obrus na 8-osobowy stół. Przez kolejne zimy wyszywałam po kilka ściegów i znów chowałam do komody. Postanowiłam skończyć w sezonie jesienno - zimowym 2016/2017. Nie udało się, bo czas szybko zleciał i znów wiosna uderzyła do głowy. Ta nie da posiedzieć w fotelu, o nie! Gdzieś woła, gdzieś popycha... byle dalej od kominka. Zabrakło też motywacji, bo ani stołu pod ten duży obrus już nie ma, ani ośmiu osób, które mogłyby przy nim usiąść. Na dodatek robótkę trzeba było chociaż raz w roku przeprać, żeby podczas wyszywania nie kurzyło się z niej. Przez to sprały się, odbite przez kalkę, dwa motywy wzoru. Szablonu ani kalki także już nie mam!

Lubię robić kolaże. To moje „dzieła sztuki”. Dziwne, że zimą przeważnie wychodziły mi łączki z motylkami albo jakieś plaże czy alejki.

A z resztek włóczki mnożyły się myszy, którymi obdarowywałam każdego, kto chciał i nie chciał. Czasem szczurek się niechcący wydziergał. W parze z myszką buszuje nawet po Krakowie. Myszy zrobiłam na drutach. Kiedyś więcej szydełkowałam. Czy obecnie politycznie jest używać szydełka do pospolitych robótek?