Jak zainstalować picie herbaty?

       W czasach obowiązkowej przyjaźni polsko - radzieckiej żartowano, że jednym ze sposobów parzenia herbaty było branie saszetki do ust i popijanie wrzątkiem. To apokryf, który wziął się zapewne z obyczaju picia herbaty „na prikusku”, a także stereotypu, że jesteśmy lepsi oraz poczucia wyższości w stosunku do wszystkich i wszystkiego, co na wschodzie, a zwłaszcza - co radzieckie.

       W zaborze rosyjskim, kiedy cukrownie produkowały cukier w sześciennych kostkach oraz stożkowych głowach, pito herbatę z kawałeczkiem cukru w ustach. Nazywało się to „na prikusku”. Innym sposobem było maczanie rożka bryły cukru w stakanku lub filiżance, ujmowaniu ustami tej mokrej części i popijaniu gorzkim napojem.  Jedni czynili to z oszczędności, inni tak słodzić po prostu lubili. Wiem to od babci, która z ceremoniałem oddawała się delektowaniu herbaty w taki właśnie sposób. Często w małej miseczce, obok filiżanki gorzkiej herbaty, stawiała konfitury z malin i wiśni, brała do ust łyżeczkę słodkich czerwonych smakowitości, zatrzymywała je w buzi, po czym popijała herbatą. Mówiła, że to także picie „na prikusku”.

       Hiszpanie do dziś maczają w herbacie i kawie suche słodkie ciasteczka. Namoczony koniec krakersa czy herbatnika sprytnie łapią w usta, żeby nie odpadł. Starają się tego nie robić podczas wizyty w Polsce, bo u nas podobno jest to obciachem i spotykają się z wyśmiewaniem oraz wytykaniem. Wkładają więc do ust kawałek ciastka, jak czyniła to moja babcia z konfiturami. Czyli... „na prikusku”?

        Ludzie lubią żartować, więc powstawały dowcipy, że oszczędnościowo pijano „na prilizku”. Polegało to na tym, że nad stołem wieszało się głowę cukru tak, by można ją było polizać, a każde liźnięcie popić herbatą. Najtańszym zaś sposobem było picie "na pridumku i prigladku". Stawiano opakowanie po cukrze i trzeba było sobie wydumać/wyobrazić, że każdemu od cukru jest słodko.

       Ostatnio na blogach rozmawiano trochę o sztuce współczesnej, a szczególnie o artystycznych instalacjach.

- W Krakowie, rozpędzony autobus walnął w pomnik Wyspiańskiego stojący przed Muzeum Narodowym. Okazało się, że nie był to wypadek drogowy lecz instalacja artystyczna. Dyrektor Muzeum zadowolony i raczej chwalił wydarzenie. Pomnikowi się nic nie stało - autobus uszkodzony. Autor instalacji tłumaczył "co miał na myśli" ale szczerze mówiąc nie zapamiętałam tych wywodów więc musiały być mało przekonywujące. Bet.

- SOBIE WCZORAJ TEŻ INSTALACJĘ ZROBIŁAM z elementami happeningu - spaliłam doszczętnie swój śliczny nowy, czerwoniutki czajnik, pozostały ruiny i zgliszcza ... zapach artysty unosił się długo w całym domu aż po trzecie piętro, ba, aż po strych ... i jeszcze przesłanie polityczne mi wyszło - czerwone już nie jest piękne...   Malina M*

Fotoreportaż Bet 'Instalacja'.

- Fotoreportaż bardzo dobry. Chociaż ja bym wolał abyś z tym aparatem pojawiła się  na instalacji u Maliny M. To by były pewno wrażenia niezapomniane. Tylko pewno herbatki by nie było. Anzai

- (...) "instalacja  czajnikowa" była bardziej spektakularna. A cudzysłowu nie dałem, bo herbatkę można parzyć na różne sposoby. Podobno jeden z najciekawszych sposobów z lat 60' ub.w. to branie saszetki do ust i popijanie wrzątkiem. Ale może jestem w błędzie? Anzai

Z rozmów tych wykluło się w mojej „artystycznej” wyobraźni wiekopomne dzieło sztuki. Taka oto instalacja:

       Okrągły stół, wokół niego blogerzy, z Bet, Maliną i Anzaiem na pierwszym planie, na stole spalony czajnik w kolorze malinowym, na łańcuchu wisi kartka na cukier. Zebrani piją herbatę „na pridumku”, to znaczy dumają, w czym zagotować wodę do herbaty "na prikartku".

Malina recytuje:

- O mój czerwony czajniku, czemuś spalił się? ( Powtarza sto razy)

 

- Anzai recytuje:

- O saszetko herbaty, coś w mych ustach zaległa, czym zaparzę cię? (Powtarza sto razy).

Bet recytuje:

- O cukrze reglamentowany, chyba będzie z ciebie zacier, abyś mi się nie zmarnował. (Powtarza sto razy)

Czyż to nie dzieło artystyczne z przesłaniem polityczno - historycznym?

A oto instalacja picia gorącej herbaty na ulicy w Sousse (Tunezja)

z czajnikiem na palenisku w roli głównej.

 

       A może ta notka nie jest o herbacie? Może to satyra na niektóre rodzaje instalacji artystycznych? Bo cóż to za artyzm postawić np. na dachu samochodu kajak, z którego wylewa się woda, walnąć autobusem w pomnik Wyspiańskiego, albo wcielić się w rolę zdradzanej wściekłej kobiety, która niszczy samochód swojemu niewiernemu, jak to uczyniła aktorka Teatru Starego. 

To ja już wolę, jak przestrzeń tworzy przyroda i zwykły człowiek - inżynier, architekt, szary przechodzień i mieszkaniec miasta, a nie jakieś environment’y i asamblaż’e...