Pomidory z krzaka

- Czemu nic nie piszesz Słoneczko?  Lubiłam Twoje notki, często wprowadzały mnie w dobry nastrój. W nagrodę za setnego „komcia” proszę,  abyś napisała nowy pościk - powiedziała Lotka.

Po jej komentarzu przypomniałam sobie zabawną historię z przed kilku lat. Może akurat nada się do poprawiania nastroju?

       Jesienią mąż mojej koleżanki znalazł się w szpitalu. Odwiedzamy go codziennie, bo grymaśny, jak nie wiem co. A to pierogi każe lepić, a to rosół z wiejskiej kury przynieść. Gdy już przetrawił na szpitalnym łóżku wszelkie możliwe dania kuchni polskiej i ukraińskiej, zamarzył o pomidorze.

- Przynieście mi dziewczyny pomidora prosto z krzaka.

- Idź do cholery! Wykrzyknęła jego żona. Skąd ja ci „prostozkrzaka” wezmę? Po wsiach mam jeździć i pomidorów szukać?

- Błagam, o niczym innym nie marzę - postawił oczy w słup i wzniósł ręce niemal do nieba.

Wiedząc, że niedaleko są ogrody działkowe, przejawiam inicjatywę.

- Idziemy! Niedługo przyniesiemy! Przecież znajdzie się działkowicz, który sprzeda, albo podaruje jednego pomidora.

- Tylko nie myjcie go!

- Działkowicza?

- Durnowate jakieś.  Pomidor ma być nieumyty, żeby pachniał „prostozkrzaka”.

       Na miejscu okazuje się, że brama działkowa zamknięta. Chodzimy w pokrzywach wzdłuż siatki, wypatrując ludzi. Ani żywego ducha. Za to pomidory czerwienią się w całej swej krasie i kuszą.

Decyzja zapada: skok w bok i kradzież „malinowego” albo „złotej kuli”. A najlepiej dwa, o! Przecież nie wiadomo, jaki będzie bardziej smakować.

Cóż z tego, skoro wąska spódnica nie daje wspiąć się po ogrodzeniu. Nic to! Buch spódnicę w pokrzywy i w samych majtkach hooooop... sa... dana... jestem po drugiej stronie siatki. W imię ojca i syna, niech będzie mi wybaczone - jedną ręką się żegnam, a drugą kradnę. Przecież to dla chorego, a tu i tak się marnują, bo widać wiele pomidorów już przejrzałych.

       Zaopatrzone w dwa zdobyczne pomidory i ogromnie uradowane pędzimy w podskokach do naszego chorego. Kawałek drogą między zaroślami, potem ulicą, jedno skrzyżowanie, dwa przystanki autobusowe pełne ludzi, alejka w przyszpitalnym parku i już dochodzimy do drzwi interny. Koleżanka przepuszcza mnie pierwszą, jako tę ważniejszą, bo niosącą pomidory prosto z krzaka i w tym momencie  wybucha śmiechem. Zwija się wprost, przykuca, łapie się za brzuch, łzy zalewają jej twarz, usta chwilami układają jakby do przemowy, ale słowa nie może wypowiedzieć.

- Zwariowałaś, czy co? Powiedz, dlaczego się tak zaśmiewasz? To na jakiś atak wygląda. Może lekarza do ciebie zawołać, albo dwóch sanitariuszy z kaftanem?

- A gdzie twoja spódnica? Wreszcie wykrztusiła.