Trzej Królowie w pokłonie

     Na naszym zmaterializowanym, komórkowym, plastikowym, komputerowym świecie tak mało jest okazji do upajania się krajobrazem. Być może gnani tysiącem nic nie znaczących drobiazgów, zdobywaniem prozaicznych gadżetów, często nie dostrzegamy rzeczy wartych zauważenia i zjawisk godnych głębokiego odczuwania. Myślę, że prawdziwie żyć, oznacza wczuwać się twórczo i pomysłowo w każdą nową sytuację oraz łapać upływającą każdą chwilę. Dusić ją, jak cytrynkę, by później, po dodaniu miodu móc delektować się słodko - kwaśnym nektarem.

      Koniec grudnia i początek stycznia 2002 roku spędziłam w polskich górach. Odnalazłam tam jasną, świetlistą dróżkę ku słońcu. Jakaś niepojęta siła prowadziła mnie tam, gdzie większy wieje wiatr i z dala się słyszy już tylko niewiele fałszywie brzmiących dźwięków, gdzie nie dociera wielkomiejski smog, gdzie światła więcej i słońce nieco bliżej, gdzie pozostawione w dole kłopoty i zmartwienia wydają się malutkie niczym mrówki.

Krynica Zdrój 2001/2002

    Podczas wspinaczki zatrzymywałam się co chwilę, by sfotografować śnieżne zakątki i spojrzeć w dół na wijący się u podnóża zbocza potok oraz dachy wtopionych w krajobraz pensjonatów, uzdrowisk i domostw górali. W połowie drogi powiał przyjazny i łagodny wiatr, a płatki śniegu, który strząsałam na siebie z drzew otulały puchową pierzynką. Osiadały na włosach, rzęsach i policzkach oraz wdzierały się w rękawy, pod szalik i do butów. Radosne, kolorowe dzieci zjeżdżały na sankach i zacierały głębokie ślady pozostawione przeze mnie na śniegu. Niby dla zapomnienia, że tam były…

      Brnęłam dalej po białej ścieżce, coraz to piękniejszymi upajając się widokami. Przykryte czapami śniegu smreki wybiegały naprzeciw za każdym zakrętem. Szły ku mnie tajemniczo, dostojnie, a ja odbierałam to jako zaczepne zaloty. I kiedy już zapragnęłam wyśpiewać hymn radości na cześć romantyzmu i piękna tego świata, na mojej drodze pojawili się Trzej Królowie.

- O! Trzej Królowie z pochylonymi głowami - wołała moja dusza, odbijając w oczach zachwyt i wzruszenie.

Trzej Królowie - choinki otulone śniegiem - z czapami puchu, pod ciężarem którego ich wierzchołki chyliły się w stronę ścieżki, a białe płaszcze przykrywały ramiona. Spod śniegu wystawały kamienne buty. Królowie zdawali się przemawiać całym swoim majestatem. Między ich głowami z lekka połyskiwało słońce i niczym gwiazda betlejemska rzucało na świerkowo - śnieżne korony Trzech Króli olśniewający blask. 

     Pełnym blaskiem słońce świeci dopiero wiosną, a rozgrzewa latem, ale ja zimą poczułam jego wielką moc. Słońce, góry, śnieg, noworoczne nadzieje, Trzej Królowie i płynąca przez zaspy istota ludzka - jakże mała w porównaniu do majestatu tej niezwykłej osobliwości stworzonej przez Naturę. Nie zauważyłam nawet tak na dobre, jak wkroczyły w moje serce nowe siły. To… ach… to było coś upajającego, jak powietrze po burzy, jak inhalacja sosnowymi żywicami. To radowało i pchało do szukania cieplejszych, radośniejszych zakamarków własnej duszy. To budziło przekonanie, że nic złego na tym świecie stać się nie może. Jak kąpiel w nadziei zielonej jak choinka! Jak dobroć w wigilijnym opłatku! Jak przyjazny ton w każdym słowie!  Czułam, że wkroczyłam na taką jasną, piękną, ogrzaną radością i miłą mojemu sercu przestrzeń. I pomimo zimy, było tak blisko słońca majowego.

    Człowiekowi właściwie tak niewiele potrzeba, by świat  nabrał wspanialszych barw i rozkosznych nadziei. Nagle wszystko się odmienia. Jak bitwa, która z powodu wygranej  zmienia los wyczerpanego trudami wojny żołnierza. Radość! Nowina! Gloria! Alleluja! Jakby wybuchło tysiąc słońc, a z ich pyłów i śnieżnego puchu powstał na krótką chwilę ten czarowny obraz górski…  Trzej Królowie w pokłonie!

Krynica Zdrój. "Trzej Królowie w pokłonie"
na Górze Parkowej

Zamalowałam drzewa za Królami, żeby lepiej było widać postacie Trzech Króli:

   fot. ze zdjęć analogowych